هرگز از کاراکتر‌های 'l' (حرف کوچک L)، 'O' (حرف بزرگ o) و 'I' (حرف بزرگ i) به تنهایی به عنوان اسم متغیر استفاده نکنید. در برخی از فونت‌ها تفاوت این کاراکتر‌ها با اعداد یک و صفر قابل تشخیص نیست. اگر مجبور هستید مثلاً به جای استفاده از کاراکتر 'l' از کاراکتر 'L' استفاده کنید.
ماژول‌ها باید اسمای کوتاه و تماماً با حروف کوچک داشته باشند، اگر به خوانایی آن کمک کند می‌توان از خط زیر هم استفاده کرد. بسته‌های پایتون هم باید اسامی کوتاه با حروف کوچک داشته باشند امّا استفاده از خط زیر به صلاح نیست.
به علّت اینکه ماژول‌ها به یک فایل اشاره دارند، و در برخی از سیستم‌های فایل به حروف بزرگ و کوچک حساس نیستند و اسامی بلند را کوتاه می‌کنند، انتخاب اسم کوتاه برای ماژول‌ها مهم هست، البته این در سیستم‌های شبه Unix مشکلی ایجاد نمی‌کنه امّا اگر کد به سیستم‌های قدیمی Mac، ویندوز یا DOS منتقل بشه احتمالاً با مشکل مواجه خواهید شد.
اسم کلاس‌ها در حالت عادی باید طبق قرارداد CapWords نوشته شوند.
معاهده‌ی دیگری برای نام‌گذاری اسامی داخلی(builtin) وجود دارد، به این صورت که فقط با یک کلمه (یا دو کلمه‌ی چسبیده به هم) به سبک CapWords نوشته می‌شود.
مطمئن شوید که این متغیرها فقط برای استفاده در داخل ماژول‌ها هستند. ماژول‌هایی که برای استفاده به صورت from M import * طراحی شده‌اند باید از مکانیسم __all__ برای جلوگیری از دست‌یابی سراسری استفاده کنند یا از معاهده‌ی قدیمی خط‌ـ‌زیر در ابتدای اسم ماژول (می‌توانید همچنین ماژول‌هایی را ”ماژول‌های غیر عمومی“ بنامید) استفاده کنند.
اسم توابع باید با حروف کوچک و کلمات جدا شده با خط_زیر به منظور حفظ خوانایی آن‌ها نوشته می‌شوند. استفاده از سبک mixedCase برای حفظ یکپارچگی با نسخه‌های قبلی نیز مجاز است.